Olga: “Jarenlang vloog ik vanuit Afrika met een grote boog om Nederland heen. Ik voelde me hier gewoon niet welkom: er waren bijna geen kikkers en insecten te vinden, en ook geen fijne plek om een nest te bouwen. Afgelopen lente nam ik toch weer een kijkje. Stond het land opeens vol met prachtige nesten! En dat niet alleen, veel sloten barsten nu van het voedsel. Nog steeds weinig kikkers, maar des te meer exotische rivierkreeften. Die zag ik hier vroeger nooit.”

Een snavel vol kreeft

“Waar die opeens vandaan komen? Geen idee, maar het is een welkom hapje. Nederland is hierdoor een stuk aantrekkelijker. Niet alleen voor mij: ik zie steeds meer soortgenoten met een snavel vol kreeft. Die snavels zijn steeds donkerder van kleur trouwens, net als onze poten. Dat krijg je ervan, als zo veel maaltijden bestaan uit die knalrode beesten.”

“Het kost wel veel moeite om zo’n kreeft naar binnen te werken. De voelsprieten, poten en vooral die scharen zitten in de weg. Die schud ik er dus eerst van af voordat ik de kreeft in z’n geheel doorslik. Het harde schild werk ik er later weer uit met mijn braakballen. Die zijn nu dus vaak rood. Gelukkig laten de kreeften zich wel goed vangen. Kikkers, muizen en vogels schieten pijlsnel weg zodra ik eraan kom. Maar de rivierkreeft, dat is een soort kant-en-klaarmaaltijd. Die blijft gewoon stokstijf staan met z’n poten omhoog. Alsof hij zegt: eet me maar op. Hoe makkelijk wil je het hebben?”

Crunchen bij de Craybar

“Over makkelijk gesproken: als ik écht honger heb, vind je me bij de Craybar. Dat is hier de lokale snackbar: een bak die drijft in het water en vaak vol zit met rivierkreeften. Ik hoef alleen maar de lekkerste uit te kiezen. Mensen proberen het aantal kreeften te verminderen en dat komt mij maar al te goed uit. Genoeg om voor terug te komen dus. Tot volgend jaar!”

Met dank aan: Thom van Rij, ecoloog bij waterschap Amstel, Gooi en Vecht/Waternet. Thom werkt o.a. aan een project om het aantal Amerikaanse rivierkreeften in de Molenpolder te verminderen.